Problem tzw. rozszerzonej skuteczności wyroków Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w sprawach dotyczących klauzul niedozwolonych od wielu lat był przedmiotem licznych sporów rozstrzyganych tak w praktyce sądowej, jak i prowadzonych w nauce prawa.

Obowiązujące w tym zakresie krajowe przepisy stanowiły jednocześnie rozwiązanie – co istotne przyjęte w ramach zbliżania polskiego prawa do standardów unijnych –, które miało sprzyjać poprawie efektywności ochrony konsumentów przed stosowaniem przez przedsiębiorców niedozwolonych postanowień w umowach zawieranych z konsumentami.

Kwestia prawnych skutków wpisu postanowienia wzorca umownego do rejestru niedozwolonych postanowień wreszcie stanęła na wokandzie Trybunału Sprawiedliwości UE. Nastąpiło to w efekcie zapytania prejudycjalnego skierowanego do Luksemburga przez Sąd Apelacyjny w Warszawie.

W sprawie rozpatrywanej pod sygnaturą C‑119/15 Trybunał Sprawiedliwości odniósł się właśnie do tych pytań wskazując, iż unijne przepisy nie stoją na przeszkodzie rozwiązaniu przyjętemu na gruncie prawa krajowego (tekst: Eur-Lex).

W prezentowanym wyroku Trybunał Sprawiedliwości UE zastosował przepisy dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (tekst: Eur-Lex) w związku dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/22/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów (tekst: Eur-Lex) a jednocześnie w świetle Karty praw podstawowych UE (tekst: Eur-Lex).

Powyższe rozstrzygnięcie możnaby uznać za niezwykle ważne, gdyby nie fakt, że krajowy ustawodawca w międzyczasie dokonał daleko idącej reformy dotychczasowego modelu kontroli postanowień wzorców umów zastępując model sądowy modelem administracyjnym. Stosowne przepisy weszły w życie w kwietniu 2016 r.

Zob. AKTUALNOŚCI: Nie tylko dla konsumentów…